জনস্বাস্থ্যৰ নিৰাপত্তাৰ প্রতি ভাবুকিৰ সৃষ্টি কৰা ক’ভিড–১৯ৰ সংক্রমণে বিশ্বৰ অর্থনীতিৰ বাবেও কঢ়িয়াই আনিছে প্রচণ্ড ভাবুকি৷ অত্যধিক সংক্রমণপ্রৱণ ভাইৰাছটোৰ পৰা জনসাধাৰণক সুৰক্ষিত কৰি ৰাখিবলৈ দেশে দেশে চৰকাৰে গ্রহণ কৰা প্রতিৰোধমূলক ব্যৱস্থাৰ বাবে মূলতঃ আহিছে এই ভাবুকি৷ ইয়াৰ প্রভাৱত পৃথিৱীৰ লাখ লাখ লোকে কর্মসংস্থাপন হেৰুৱাব লগা হৈছে৷ স্থবিৰ হৈ পৰিছে বিশ্বৰ উৎপাদন–পৰিবহণ ব্যৱস্থা৷ ভাৰতবর্ষতো ইয়াৰ প্রভাৱ কিমান উদ্বেকজনক হৈ পৰিছে, চেণ্টাৰ ফৰ মনিটৰিং ইণ্ডিয়ান ইক’নমিক (চি এম আই ই)ৰ শেহতীয়া প্রতিবেদনত প্রতিফলিত হৈছে৷ প্রতিষ্ঠানটোৰ মতে বর্তমান ভাৰতৰ গ্রামাঞ্চলত নিবনুৱাৰ হাৰ ৭.১ শতাংশ৷ ইয়াৰ বিপৰীতে চহৰাঞ্চলত ৯.৭৮ শতাংশই কাম হেৰুৱাইছে৷ একেটা প্রতিষ্ঠানে যোৱা ১২ জুলাইত প্রকাশ কৰা তথ্যত গ্রামাঞ্চলত নিবনুৱাৰ হাৰ ৬.৩৪ শতাংশ দেখুওৱা হৈছিল৷ অর্থাৎ মাথোঁ কেইদিনমানৰ ব্যৱধানতে দেশখনত অভাৱনীয় হাৰত নিবনুৱাৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পায়৷ একেদৰে চি এম আই ইৰ প্রতিবেদন অনুসৰি ভাৰতবর্ষত সামগ্রিকভাৱে নিবনুৱাৰ হাৰো এটা পষেকতে ৭.৪৪ৰ পৰা ৭.৯৪ শতাংশলৈ বৃদ্ধি পায়৷ যিকোনো দেশৰ বাবে এই পৰিসংখ্যা উদ্বেগজনক৷
এটা কথা সকলোৰে অৱগত যে যোৱা ২৪ মার্চত দেশজুৰি তিনি সপ্তাহৰ বাবে লকডাউন বলৱৎ কৰা হৈছিল৷ সান্ধ্য আইনসদৃশ লকডাউনৰ ফলশ্রুতিত দেশখনত সৃষ্টি হোৱা চৰম অচলাৱস্থাই চৌদিশে উৎপাদন–যোগান ব্যৱস্থাটোক পংগু কৰি পেলাইছিল৷ হঠাতে বন্ধ হৈ পৰিছিল উদ্যোগ–কল–কাৰখান৷ গণ সংক্রমণ ৰোধৰ অর্থে বন্ধ কৰি দিয়া হৈছিল পর্যটন উদ্যোগ৷ ইয়াৰ ফলত দেশখনত কল্পনাতীতভাৱে বহু লোকে কর্মসংস্থাপন হেৰুৱাব লগা হয়৷ ব্যৱসায়–বাণিজ্য, পৰিবহণ সকলো বন্ধ হৈ পৰাত দেশৰ লাখ লাখ লোকৰ বাবে উপার্জনৰ নূ্যনতম পথো বন্ধ হৈ পৰে৷ এনে চৰম দুৰৱস্থাত দেশখনত নিবনুৱাৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পোৱাটো স্বাভাৱিক৷ কিন্তু সমস্যাটো হ’ল, শীঘ্রেই নিবনুৱা সমস্যাৰ সমাধান নহ’লে সমাগত দিনত ভাৰতবর্ষই নতুন সামাজিক সমস্যাৰ সন্মুখীন হ’বলগীয়াত পৰিব পাৰে৷ উপার্জনৰ পথ নোহোৱা হ’লে মানুহে অপৰাধত লিপ্ত হোৱাৰ বহু উদাহৰণ আছে৷ সমাজখনত এই সম্ভাব্য ভয়াৱহ পৰিণতিৰ পৰা সুৰক্ষিত কৰি ৰাখিবলৈ এতিয়াই চৰকাৰে উপায় উদ্ভাৱন কৰিব লাগিব৷ অৱশ্যে এমজি এনৰেগাকে ধৰি কেইবাখনো চৰকাৰী আঁচনিৰ অধীনত কর্মহীন হৈ পৰা লোকৰ বাবে চৰকাৰে উপার্জনৰ পথ খুলি দিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰিছে৷ একেদৰে ক্ষুদ্র ব্যৱসায়ীক ঋণদানৰ ব্যৱস্থাও কৰা হৈছে৷ কিন্তু এনে পদক্ষেপ কিমানদূৰ সার্থক হ’ব, তাক লৈ সন্দেহৰ অৱকাশ নথকা নহয়৷ কিয়নো দেশখন আজিও অহেতুক ৰঙাফিতাৰ মেৰ–পেঁচৰ পৰা ওলাই আহিব পৰা নাই৷ তদুপৰি কার্যপালিকা ব্যৱস্থাটোৰ পৰা ৰাজনৈতিক নেতা–পালিনেতালৈকে দেশখনত দুর্নীতিৰ জালখন ইমানেই বিশাল আৰু পানী নসৰকা যে বহুক্ষেত্রত চৰকাৰৰ কল্যাণমূলক আঁচনিয়ে সমাজৰ অভাৱী লোকসকলক স্পর্শয়েই কৰিব নোৱাৰে৷ চৰকাৰৰ নীতি তথা পৰিকল্পনা প্রস্তুতকাৰীসকলে এই দিশটোলৈ মন কৰা উচিত৷ নহ’লে ক্রমবর্ধমান নিবনুৱা সমস্যাই ভাৰতবর্ষৰ গতিয়েই সলনি কৰি দিব পাৰে৷ অৱশ্যে এইটোও সত্য যে সকলো অভাৱগ্রস্তই অপৰাধৰ পৃথিৱীখনলৈ হাত নেমেলে৷ কিন্তু সমাজৰ এটা অংশও যদি হতাশাগ্রস্ত হৈ বিপথে গুচি যায়, তাৰ কুফল সমগ্র দেশখনে ভুগিব লাগিব৷ সেয়ে ক’ৰোনা ভাইৰাছৰ সৈতে যুঁজি থকাৰ সমান্তৰালকৈ সমাজখনত যাতে হতাশাৰ সৃষ্টি নহয়, তাৰ বাবে চৰকাৰ তথা সুধী সমাজে এতিয়াৰ পৰাই চিন্তা–চর্চা আৰু কার্যকৰী ব্যৱস্থা গ্রহণ কৰাটো আৱশ্যক হৈ পৰিছে